بئیس..!

 

 

می ماندی ببینمت!

کجا می روی به این مجال عجیب،

کجا می روی به این لکنتِ الوداع.

فنجانِ قهوه ات را تمام کن

حضرتِ حافظ هم 

اهلِ تفأل بود.

چنین مواقعی 

معمولا معلوم نیست 

مردم به مردم چه می گویند.

کاش...

ای کاش می دانستم

این دیگر چه حسِ خراب آبادی ست

که محترمانه ترین کلمات حتی 

به دادم نمی رسند.

هی ی ی ....هی ی ی ی

حرف اگر حرفِ رفتن بود

من بارها پیش از پرنده دارانِ دریا 

رفته بودم.

بمان...!

ماندن به دنیا هم 

بی دلیل اش خوب است...

از دفتر تازه ترین سروده های؛ سید علی صالحی

عنوان؛بمان...!