به رنگ اطلسی ها...

 

 پری شب ؛پنجره ی شرقی و پنجره ی روبه حیاطُ باز گذاشتم.

باد از شرقیه تو می زدو ؛بوی نم بارون و برگهای گردو و گلابی و انبه و شم دونی های ،خونه ی همساده(مادربزرگ مهرسانا اینا) رو پخش خونه ی مامیکردو 

از سمت پنجره ی روبه حیاط،(همون پنجره ی آشپز خونه) بیرون میزد...

دوباره ،از سمت پنجره شرقیه می آمدو 

پرده و زیرپرده ای رو؛چهاردستی  قلقلک میدادو...

همون عطرها رو همراه بوی خاکی که معلوم نیست؟از پشت طاقچه پنجره ؟یا از درز نمای ساختمان...ورداشته؛دوباره تومیزدو....پخش پلامیکردو خارج میشد.البته قبل خارج شدنش،سروصدای پرده کرکره ای رو هم درمیاورد و ،..فرارو بر قرارترجیح میداد:))

که توی همین حول محورهای  بادو پنجره و ،...

سوال های ذهنی و شامه ی در حال معلق؛ بودیم(سوال ذهنی؟این وقت شب؟شالیزارها؟زیربارون؟درچه حالن؟این خاک ازکجاست؟من که پشت طاقچه رو پاک کردم؟بارون باعث سنگینیه خوشه های برنج میشه و...وای باران؟شیشه پنجره  روبه..) ؛شنیدستیم؛

بی تو شب دوباره آینه-روبه روى غم گرفته-پنجره بازِ به بارون-من ولی دلم گرفته-

ذهن مون قفل کرد .

چه سکوت جان فزایی،...زول زدیم به آینه ی توی ذهن .گوش سپردیم...

داداىِ من؛با ولوم کم، تی وی نگاه میکرد،برگشت سمت پنجره و گفت؛عجب ترانه ای !!

بعد،چهره چرخوند سمتمُ گفت؛میام پیشتآ :)

جوون..؛.متبسم برگشت سمت تی وی،دوباره چهره چرخوند وگفت؛ممنون که لوبیاپزیدی:))

خلاصه اینکه؛

شیشه ها بایستی مجددا پاک بشن:)