ایلام،آبدانان،ایوان،دره شهر،دهلران،مهران....و بلوط بن ها..

 

 یادمه خان دایی رو بدرقه ی جبهه کردیم.

دایی کوچیکه برام نامه های خان دایی رو می خوند...

همیشه انتهای نامه اش ،جویای حالم می شد...

گذشت و گذشت...

نوبت به دایی کوچیکه رسید.

اون سال ؛ماه رمضون و عید نوروز باهم بود...

همیشه ؛ اول و آخر نامه هاش ،یادم بود و توصیه هایی داشت ...

(حتى بعد خدمت؛تا مدت ها دوستاش واسش نامه می نوشتن...چون من نامه هاشو واسش می خوندم یادمه)

گذشت و گذشت و گذشت...

نوبتِ مردشریف رسید و

 بدرقه اش کردیم....

گاهی تلفن می زدو حال احوال می کردیم...

گذشت و گذشت و.....

نوبتِ ته تغاریِ رسید....

چوپان رو هم بدرقه کردیم....

تماس می گرفت .تماس می گرفتیم....

خان دایی سوسنگرد بود.

دایی کوچیکه سقز.

مرد شریف تهران.

چوپان یزد.

خلاصه اینکه؛

شاید عمرم کفاف اینو نده! که ،پسر خودمُ بدرقه کنم ،...باکی نیست.

چون امروز قلبا احساس کردم،خودِ  پسرم بود،که رفت آموزشی...