تکه ی ماندگار!

                                                                   

توی ذهنم شروع کردم به چرخیدن.پر کشیدم به سالهای دور ، روز اول دبستان ،میرزا عبدالله ： پسری که کت وشلوار  سرمه ای تنش بود من هم کت و شلوار سرمه ای داشتم.

شاید به خاطر همین شباهت در صف کنار همدیگر ایستادیم و توی کلاس هم پیش هم نشستیم.

همان روز هم بود که زنگ تفریح از جیبم یک مشت بادام و کشمش در آوردم وتا شروع کردم  به خوردن ،گفت ؛چند تا چند تا می گذاری توی قبر؟؟

ازش خوشم آمد و بهش تعارف کردم. واز همان روز با هم دوست شدیم.

یک جورهایی سرنوشت مان شبیه همدیکر بود ،هر دو آرمان هایی داشیم ،و هر دو ناتمام ماندیم.

همیشه با یادش دو تصویر موازی در ذهنم جان می گرفت،روز اول دبستان که آمد کنارم ایستاد ،و روزی که کنارش ایستاده بودم و باور نمی کردم نیمی از اندامش دیگر وجود ندارد.

-تکه ای از رمان "تماما مخصوص"صفحه ی 294

 +تکه ای که در ذهنم ماند.

                                                 می لی جه ؛میلیجه =گنجشک.

صداش کردم؛لطف کردن و برگشتن.

Moin-ey  darigh