چه جمال جان فزایی ؛که میان جان مایی……

.....

       

.....

چه جمال جان فزایی 

که میان جان مایی 

تو به جان چی می نمایی 

تو چنین شکر چرایی 

چوبدان تو راه یابی 

چو هزار مه بتابی 

تو چه آتش و چه آبی 

تو چنین شکر چرایی 

غم عشق تو پیاده شده قلعه ها گشاده 

به سپاه نور ساده تو چنین شکر چرایی 

همه زنگ را شکسته 

شده دست جمله بسته 

شه چین بس خجسته 

تو چنین شکر چرایی

تو چراغ طور سینا 

تو هزار بحر مینا 

بجز از تو جان مبینا 

تو چنین شکر چرایی 

تو برسته از فزونی ز قیاس ها برونی

به دو چشم مست خونی 

تو چنین شکر چرایی 

به دلم چه آذر آمد چو خیال تو در آمد 

دو جهان به هم بر آمد 

تو چنین شکر چرایی 

تو در آن دو رخ چه داری 

که فکندی از عیاری 

دو هزار بی قراری 

تو چنین شکر چرایی 

چوبدان لطیف خنده همه را بکرده بنده 

زدم تو مرده زنده 

تو چنین شکر چرایی 

چو صفات حسن ایزد عرقت به بحر ریزد 

دو هزار موج خیزد 

تو چنین شکر چرایی 

......

چو دو زلف توست طوقم 

ز شراب توست شوقم 

بنگر که در چه ذوقم  تو چنین شکر چرایی 

زگلت سمن فنا شد 

همه مکر و فن فنا شد 

من و صد چو من فنا شد تو چنین شکر چرایی؟……

....

....

آدم 

آدم وقتی امروز غمگین تر از  دیروز باشد یعنی پریروز چیزی جایی  جا گذاشته  که باید همه ی مسیر را برگردد. وتا برنگردد هیچ وقت دلش آرام نمی گیرد.

*عباس معروفی  *

.....

.....(غازغازی??سلفی قبل از فلکه های پیش از تو سوعه تفاهم بود!)

+با گلدونهای پر گل اطلسی...

(که مخلوطا سفید و بنفش یاسی... درش کاشته شده)

...دوربرگردون های بلوار رو بسته ان....یعنی  خاطرتون جمع...تا فلکه فرصت هست...ریزبین تر وتیزبین  تر از همیشه باشی و همه ی مسیر رو باپری روزی که گذشتی چک کنی...

دلتون آروم 

 آبی آرام روشن

و 

آسمان درش پیدا...