....شیدا کنیم شیدا ....پیدا کنیم پیدا....

 

با هم باصدای  زنده یاد منوچهر طاهر زاده بخونیم؟

رندانه زود خیزید غوغا کنیم غوغا

هر جا که عاقلی هست شیدا کنیم شیدا

در پرده چند رقصیم تا خویشتن پرستیم 

دستی زنیم دستی افشا کنیم افشا

در کوی نیک نامان نام و نشان نداریم

خود را ز ننگ هستی رسوا کنیم رسوا

خمخانه گر تهی شد فکری دگر نماییم

در کوی می پرستان مأوا کنیم مأوا

تاچند پرس پرسان از کو به کو دویدن

گمگشته ی نهانی پیدا کنیم پیدا

هر مرده دل که باشد آریم در خرابات

جامی ز می چشانیم احیا کنیم احیا

#شعر از مرحوم درویش حسن خراباتی_یکی از عارفان،شاعران و

موسیقی دانان کرمانشاهی است.

.

.

.

دلم میخواد مترادف و

برابر پارسیِ` رفیق `رو بردارم و؛ به یه قدم زدن رفیقانه ببرم.

یه دل سیر هیچی نگفتن!

 راه رفتن و

تماشا کردن و

فکر کردن و

تو دلی پناه بردن...

.

.

.

میگن؛رضا اونقده فکر کرد.داره کله اش خراب میشه.گفتم،زن و

بچه اش چی؟گفت؛اونا خوبن و

هواشو دارن.

رضا _دهه چهلی؛پسر بزرگه ی عمه گلبانوی مامانمه.بعد فوت خاله جان،کلهم بهم ریخت.

گفتن؛توهم اونقدر فکر کن!تا  کله ات (همون دیوانه تر) خراب تر شه.

گفتم؛وقتایی که عمه گلبانو، واسه درمان می رفت طهران.خاله واسه بچه هاش غذا می پخت.رضا و

عیسا می اومدن ،غذا و

لباسای شسته رو

می بردن .یه شب برفی،برق رفت و

دور چراغ گرد سوز بودیم.رضا یه نوار کاست از جیب کابشنش آورد بیرون و

گرفت سمت دایی.

گفت؛ضبط تون باطری داره؟دایی گفت؛آره.

همه ساکت بودن.منم زل زدم به چین و

واچین چراغ گرد سوزو

گوش گرفتم.با هر بیتش رضا یواش می گفت:شیدا کنیم شیدا.افشا کنیم افشا.رسوا کنیم رسوا.مأوا کنیم مأوا...

گفتم؛ ساکت شو.ساکت شد.گفتم ،یه بار دیگه بگو؛شیدا کنیم شیدا.

گفت؛شیدا کنیم شیدا.

گفتم؛مابقی ها رو نگو!فقط شین و

تو دماغی بامزه میگی.یه بار دیگه تکرار کن!

یه نگاه به دایی کردو گفت؛شیدا کنیم.یهو پففففففی زد زیرخنده و؛اجماعا خندیدن!

وقتی داشت میرفت،گفتم.بزا این نوار اینجا بمونه.دفعه بعد اومدی،باخودت ببر.باخنده گفت؛می خوای شیدا کنی شیدا؟ابروهامو فرستادم بالا،که یعنی نه،وبعد گفتم؛می خوام پیدا کنم پیدا.یکی محکم زد به کتف دایی و

باخنده گفت؛این بچه ؟مگه شعرمیفهمه؟

.

.

.

کجا بودیم؟

آهان.

چه آسمونی؟چه ماه و

چه شب پُر ستاره هایی.