عنوان ندارد!

 

به قول فروغی بسطامی:

گر نِرخ بوسه را لب جانان به جان کُند

حاشا که مشتری سَرمویی زیان کُند......(آیکن اینی لب ورچیده  و

اونی که خیلی باحال می خنده:))

****

***

انگشتری مامانشو(زن دایی کوچیکه) دستش کردو

اومده کنارم نشسته.

پرسیدم؛شما انگشتری مامان و

 دوست داری خانم؟

سرش رو به علامت آره.تکون داد.

لپ شو آروم کشیدم و

گفتم؛موش تورو بخوره .با خنده  دامن پیرهنش و

مرتب کرد:))

وبعد_ تو ذهنم مرور کردم و؟بالا سرم ازاون ابرهای علامت سوال دار تشکیل شد.

مرورش این بود که؟یادم نیومد علاقه مند به لباس ها و

انگشتری و

النگوو

کفش و

لوازم مامانم باشم!!

ابر علامت سوال دارِ واسه این بود که؛واقعا ؟چرا نبودم؟

وبعد توی این مرورِ یادم اومد ،

توی این سن و

تا به اکنون ،که توی کهلوت سن هستم،همه اش علاقه مند به کفش و

پیرهن و

کمربند و

عطر وادکلن  و

ساعت و

کیف دستی و

خودنویش و

انگشتری مردونه بودم و

هستم:)))

مثلا ،عاشق این بودم که،کفش هشت ترک پدر بزرگُ بپوشم و

راه برم:)))

یا انگشتری پدرُ دستم کنم و

پیرهنشو بپوشم:))

الانم اون کوچولو زیرِ انگشتریِ مامانش دسمال کاغذی پیچونده و

منم همین طور:))