دادا گیان!

 

تو خواب و

بیداری؟ یادم نمیاد ؟چه خوابی  می دیدم؟ولی صدای مش حسن شاعی زاده می اومد.

که میخوند؛کاشکی دلت هوایِ دیدار کنه/صدای اسبت مارو بیدار کنه!...

تودلم گفتم،به به !

گورو گهوارم/به امیدِ دیدارم/....تو ذهنم تصویر بالا نقش بست.لبخندم گرفت.تو دلم گفتم:چه صبح دل انگیزی.که آدم با موسیقی  گوشنواز و

تصویر شادی و

پایکوبی بیدار بشه.

همین جور یه دستم زیر سرم بودو

یه دستم رو پیشونی و

چشامم بسته و

تماشای تصویر تو ذهن و

پخش موسیقی...ازاینجور صوبتا که ؛احساس کردم ،سرانگشت یکی 

رو ساعدرو پیشونیمه و

داره می نویسه،س ل ا م .ب ی دار ن م ی ش ی؟

پنجه هامو چرخوندم.که یعنی شما؟

نوشت؛دادا.

لبخندم گرفت.

(هنوز دستم رو پیشونیم بودو

به قولی ،متبسمه

چشم  بسته بودم ،..)

نوشت؛ت و ت و ش ی ر ک ر د س ت ا ن !

ت و ت  و ع ا ش ق گ ی ل ا ن!

خنده ام گرفت.چشم هامو باز کردم و

باهاش چشم تو چشم شدم و

گفتم؛ایران.

گفت؛سلام!صب بخیر،

سلام صب بخیر.

صدا موسیقی؟از کجا میاد؟

گفت؛از پشت پنجره ی شرقی.

نگاش کردم.

گفت؛پنجره بازِ.گوشیتو بردم  رو طاقچه پنجره گذاشتم  و

موسیقی رو پلی کردم‌.که مثلا صدا از بیرونه ،بامزه بیدارت کردم؟ 

گفتم؛خیلی:)))