نوایی،نوایی،نوایی....

 

 غمش در نهان خانه  دل نشیند

بنازی که لیلی  به محمل نشیند

به دنبال محمل سکبتر قدن زن

مبادا غباری به محمل نشیند

به دنبال محمل چنان زارو

گریم 

که از گریه ام ناقه در گل 

نشیند.‌‌‌‌‌...

.

.

.

یه چند روزِ که آهنگ نوای نوایِ استاد غلامعلی پور عطایی توی سرم ،مکرر پلی میشه.مثلا دارم ابی گوش میکنم.استاد داره می نوازه و

می خونه...مثال؟دارم شهرام شب پره گوش میکنم،استاد رسیده به،ز گِل گُل براید به صحن چمن ها.که بوی خوش آن به هر دل نشیند...

تلفن زنگ می خوره.دارم به صحبت های مامان گوش می کنم و

استاد میخونه؛طبیبا میاساد میانِ دوگیتی/کسی که میانِ دو منزل نشیند...

خیره به سقف...دادا میادو

میگه؛یه آهنگ ؟با هم گوش کنیم؟جُفت چشم هامو مچاله میکنم و

ملودی پخش میشه و

خوانندهه میخونه...؛دور بودی از روزای اضطرابم.....

اوه پسر هنگامه اس؟....

و ادامه میدوه ؛

سلام 

سلام 

خوش اومدی به دنیام ....ب

و استاد میخونه؛ بنازم به بزم محبت که آنجا/گدایی به شاهی مقابل نشیند....

سکوت شب و

خیره به مه تاب و

کپه ابری که داره می رسه بهشو

ستاره های دور ورش....

امیدوارِ جامی

 به فردای محشر

به زیر لوای مزمل نشیند...