بخندین لطفا

 

شش ماهه دوم هر سال ،اجی تاکید میکنه:یک لاپیرهن بیرون برید ،من میدونم و

شما.می گیم اجی جان؟می ریم و

بدو برمی گردیم.میگن،کجا؟میگم:غنچه نسترن وا شده.میرم و

زودی برمی گردم.نگام میکنه!لبخندم می گیره و

لبخندش میگیره و

براش میخونم:یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن،،،،ترسم که بوی نسترن ،مست است و

هوشیارش کند!

می خنده و

مثال مامان جان سرمی جنانه و

وای وای =یعنی  از دست تو!*_*

 

وقتی به طور اتفاقی با تصویر بالا روبه رو شدیم:در دل بگفتیم.بدون شرح پست بگذاریم.

ندایی درما حایل شد.و به ذهن مان مخابره نمود که  :پستِ ورای نورو ظلمت...

که انگار با آن بانوی گرامی! چشم تو چشم شدیم و

توام لبخند،خواندیم:"با آن همه دلداده ،دلش بسته ما شد؛اى  من به فدایِ دل دیوانه پسندش! "که آنی ،یک  حس و

احساسی به ما وحی شد،یعنی انگار آن بانو ،به ما نیش خند زدندو

مام غش رفتیم*_*

پ.ن:نسترن های همیشه معصوم!