ئیمه تی شبدری سانِ ره بیمیرم؛ده ردت له گیانم!

 دل که تنگ است کجا باید رفت؟

 گفت؛روی سینه ی شبد سفید.آنگونه که صورت بسان دستِ زیر سر،چون سبو خشک شود.وباد بوزد،و دلتنگی هایت را آواز دردهد. . . وآنگاه روح خردسالت زشوق...،اهوم،اهوم،..<-سرفه اش بگیرد!!

محبوب من

تو کیفیتِ سیبی و

بِه،

امکان ری حانی و

نعناع،

مقاومت لبخند و روشنی. . . 

محبوب من

مرا ببخشید که دائما شما را دوست  دارم،. . .