من همان حرف های بی خود و خیلی خوشم را می خواهم. . .

 

 

ساعت ۲۷ دقیقه  از۰۰ :۰۰ گذشته است.از روستا که برمی گشتیم به لطف  سرعت گیرِ دمِ دبستان این تصویر ثبت شد.

خلاصه اش کنم؛

لعنت ستاره بر شبِ رجیم!

سال ،سالِ الف بود

صفِ بی مبصرِ میانِ راه

بابای بی نان آن همه پسین

جمعه ی بی پول سینما

بوته های روشن قیر،نایلون،مقوا

دور هم بودنِ بی شرط زندگی. . ، 

رد پای محصلی خسته

خسته از قید و قاف،قافیه و ردیف

ربطِ بی ربطِ راه،فعل ماضی،بعید

مجذوب یک بینهایت عجیب

و زندگی. . . که منهای علاقه یعنی هیچ!

وعیبِ ندانستنِ ترانه و تقسیم

آرامش و آینه،عدالت،آدمی . . .

راهِ دورِ دبستانِ پشت برج

امضای معلم عینِ آب،عینِ آینه،عینِ ماه

رویای هزار دفتر صد برگِ خیلی سفید

یک مزرعه مداد

املای آسان اسم 

وقصه های پا به فرار باد

پروانه های لای کتاب،کلوچه ی قند

قد بلند نی،خط شکسته ی باد

حسودیِ بی مقصود آینه به سنگ،

و آوازهای خزانی مردی که با اسب آمده بود،

در باران آمده بود

به خاطر ما آمده بود

بنویس!

حالا بنویس!

سرِ سطر:اما دیر. . . خیلی دیر آمده بود

ما دیگر از آن همه چراغ شکسته

 چیزی نمی خواهیم

اسب و آینه نمی خواهیم

خواب و خاطره نمی خواهیم

فقط امکان بازآمدن آن همه چلچله

آن همه چلچله را به باغ های بابونه باز گردانید!