تو بخوان نغمه ناخوانده من. . . .

 

 هوا خوب است،

ملحفه ها و پتو ها روی بند رخت ها خوش به حال شان است.

ابتهاج می خواند،

"ارغوان ،

شاخه ی هم خونه جدا مانده ی من

آسمان تو چه رنگی است  امروز؟"....

آسمان آبی است.آبی و آرام و روشن.و چند کبوتر اوج گرفته در دل اش ؛در پرواز!

پرسیدم؛"اینجا چی نوشته  باباجی؟!"

سه سال ام بود.عاشق گنجه ی کتاب ها و دفتر دستک  پدربودم.ورق زدن و عطربوی دوست داشتنیِ صفحات یه طرف.لذت سواله"اینجا چی نوشته؟!"طرفی دیگر.

خاطرم هست،آن سالی را که گفتند؛"امسال به کلاس اول می روی،کم کم با سواد می شوی!"

گفتم ،سواد می خوام چیکار؟گفتند؛"بخوانی و بنویسی!"

گفتم ؛نمی خوام.باباجی برام میخونه و می نویسه."

بعد شروع کردم به زار زدن.وآن وقت دل ام  خواست پرنده می شدم.تو دل ام گفتم،کاشکی "کشکرت "بودم. از دست شون فرار می کردم.می رفتم نوک درخت.غش غش قارقور میکردم ومدرسه نمی رفتم/:

کتابی بود قطور،جلدش سیاه بود،

پرسیده بودم؛"اینجا چی نوشته باباجی؟!"

خواند؛"پرواز را به خاطر بسپار/پرنده مردنی ست!"

توی دل ام کلمه به کلمه تجسم  کردم .پرواز_پرکشیدن به آسمان در نظرم آمد...

دل ام گرفت.دل ام تاسیان شد.و پدر فهمید.محکم بغل ام کرد.

محکم بغلش کردم .سر روی شانه ی راست اش گذاشتم و...آهسته گریستم. 

وآن وقت مادرگفت؛"بسم الله رحمن الرحیم!"

آسمان آبی است.

گنجشککان لای شاخه های بی برگ  درخت انار،پی چه می گردند؛نمی دانم؟

 دکوری ها،کاسه بشقاب ها،استکان و پیاله ها،دیگ و دیگچه ها،سبدو پارچ و لیوان ها،قاشق و چنگالها و کتری و قوری و قندان و...هرچه هست؛توام گوش سپردن به موسیقی  شستیم و آب کشیدیم و

شالکی کشیدیم. 

شالِکی همون دستمال است.وقتی می گوییم شالِکی کشیدم.یعنی دسمال کشیدم.البته اجی می گوید،شالکی فاکشید.یعنی دسمال بکشید.

شهرام شب پره داشت  خونه عشق"را  می خواند،

دادا گفت؛" تی وی رو  ببریم ؟ حموم کیسه بکشیم؟!"

خنده ام گرفت،با هاش خوندم،

"توی هر شهرغریبی 

با تو  میشه موندنی شد..."

خلاصه اینکه،

آمدیم خودمان را سرگرم کار و گردگیری و

بوشور واشور(شستن رفتن) کنیم  .زدیم گردن  و کِتف راست مونو داغون کردیم.

از خدا که پنهان نیست.از شما چه پنهان جمعه که رسیدم ولایت.هرکسی یک چیز ورداشت و دِ بدووووو،سمت پله ها.من هم یک دست کیف دستی  و شیر و ماست،دستی دیگر دوغ و میوه ،...دِلی دلی کنان می رفتم.

آقا رسیدم پله ی دوم ،تعادل ام بهم خورد.طوری که به حالت سجده.نزدیک به تیزی پله ی چهارم فرود  آمدیم.

شکر خدا دوسانتیِ تیزی بخیر گذشت .به خود آمدیم  و

از وی پرسیدم،علت درد جلوی ساق پا چیست؟وی پرسید،چپ یا راست؟تمرکز گرفتیم.پای راست بیشتره؟گفت،ببین چی شده؟

یعنی عقل خودم نمی رسید؟دو دست ام پُرهااا!!

میون درد .خنده ام گرفت.

،،،،

،،،،

کشکرت=زاغی،پرنده ای است اجتماعی، و گستاخ  که اغلب اوقات  فوضولی اش گل می کند و

بدون اجازه وارد  لانه مرغ های اجی و همساده ها می شود...

ولیکن،یکی از سفارشاتی که اَجی، وقت رفتن به شالیزار به ما می کرد؛ این بود که،حواس تون به کشکرت باشه!!