گل شوکران!

 

 بلورِ صیقلِ صبح،

کشالهء ولرمِ نور،

لمسِ برهنهء لعل.

هی امیرهء هر چه عطا!

تَدلیسِ لا،

اختلاطِ خطا،

و

او،او،او

خفا به مُضطرِ آهو.

من وارثِ اورادِ واژه ام،

وَه..وَه

اینَت...نزولِ حرمتِ می است

پَرخارِ پیالهء شوکران.

هی بی کران

ببین

مَلاحِ می گساران چه می کند

شب را شفا تا صبحِ کوکنار.

هی همه کسِ من

امیرِ مونثِ من.

هو...هو،

خفا به مضطرِ آهو!

خارا..هَم پَر،

پَرِ خلاص،

تا..تا..تا تکلمِ بی حواس،

یُوسوَسُ فی صدور الناس،

هی روزگارِ خناس. . . !

رخ_شعر تازه ای از سید علی صالحی