گرم و زنده با میلیون ها لبخند. . .

هرگز آرزو نکرده ام

یک ستاره در سراب آسمان شوم

یا چو روح برگزیدگان

همنشین خامش فرشتگان شوم

هرگز از زمین جدا نبوده ام

با ستاره آشنا نبوده ام

روی خاک ایستاده ام

با تنم که مثل ساقه گیاه

 باد و آفتاب و آب را

می مکد که زندگی کند

بارور ز میل

بارور ز درد 

روی خاک ایستاده ام

تا ستاره ها ستایشم کنند

 تا نسیم نوازشم کنند

" فروغ فرخزاد" 

پرسید در دنیای موازی  چه میکنید؟!

گفت ؛ما تو دنیای موازی.اون گوشه ی قلب مان.همین جور پشت پنجره ایستاده ایم و

نمی دونم؟با کدوم یکی از همسایه ها؟! فرهاد گوش می کنیم.

گفت؛ بچه های توی کوچه گل میزنن و هوراااااا میکشن!!!

وخوب.بچه های توی کوچه.یعنی روز روشنِ و زندگی جریان داره...

گفت کدام ترانه؟!

گفت بزارخوب گوش بگیرم!!

گفت پس تاحالا چی گوش گرفته بودی؟!

گفت بیشتر صدای زلالِ چشمه ی جاری.

 همهمه ی بچه ها و صدای اون وانتیِ که داد میزنه: فلفل سبز و بادمجون ترشی و

    آهن،سماور،چراغ؛ لوازم کهنه ی شما را خریداریم...

ذهن ام رفت پی چراغ !

وآن بیت:"به ازدحام کوچه خوشبخت..."و جوشش چشمه.