بوی جویِ مولیان آید همی. . .

       

"ومن 

آنقدر دوستت دارم

که فراموش می کنم

زندگی

با بلعیدن زندگان است تنها که ادامه دارد. . . "

``شمس لنگرودی``

*

*

از شدت سردرد(گاهی سردرد های کویدی برمیگرده) چشم هام تابه تا شده بود.خیره به سقف بودم ...

وآن وقت  صدای دوضربه ی آشنایی. از پشت پنجره شنیدم.

به خیالم. باباجى رسیده و تو حیاطِ ،

والان .اون دوضربه ی آهسته.یعنی ماجان؟خودت رو برسون روی طاقچه،

از پنجره بپر تو بغلم.یه دوری تو حیاط بزنیم.هوای تازه به کله مون بخوره.آن وقت بیاییم بالا.

ماجان اصلا یادش نبود،که چند سالشه.

 جلدی بلند شد و خودش رو رسوندپشت پنجره.وآن وقت با چشای گرد و متعجب یاکریم روبه روشد.ولیکن به خودش خندیدو گریست.

صبح باباجی اومد پیشم،گفتیم و خندیدم و. . .

هنوز ولایت اند و قصد آمدن ندارن.

مامان زنگ زد،گفت به بابات بگو زود برگرده ،من تنهام‌:"وتنهایی ها عمیق اند/عمیق. . .ومن آنقدر دوستت دارم/که فراموش می کنم...."