طبیب عشق مسیحادم است و مشفق. . .

 

 گاهگاهی

بر درختانِ بی برگ باغچه

سلام می دهم

و عطش گفتنم  را

فرو می نشانم. . .

"بهنازِ لطف آبادی"

با هم بشنویمhttps://s4.uupload.ir/filelink/beQj0VNf8www_f628e1070f/julio_iglesias_-_el_amor_la_tendresse_(1)_nfbc.mp3

اقرار می کنم؛

دوا و دارویِ  دلتنگی ها و تاسیانی ها،مجموعه ای ارزشمند از خوبی ها،دوستی  ها و محبت ها؛ مهرورزیِ.

که سعدی علیه رحمه.در غزل شماره 18,,از آن جهان  سرودhttps://ganjoor.net/saadi/mavaez/ghazal2/sh18.

صد البته بنده اسپانیولی بلد نیستم.ولی یادمه.ترجمه بشنویم .متضاد لغت گفتن و اقرار "بود.

از احساسی می گفت که،میشه بی هیچ .حرف و کلامی گفت و فهمید .یا مثلا نگفتن و در سکوت راه رفتن،یه چیزی تو همین مایه ها.

ولی وجدانا.به نظرم.انکار و اقرار.دو واژه ی قشنگ و بامزه یِ جفتی اند.مثل دو قلو های بهم چسبیده را می مانند.گاهی یکی شون پیروز میشه.گاهی =

مثلا ،گاهگاهی که تی وی روشن باشه. نام کاراکتری،حسین،حسن باشه.اجی فورا میگه:"تی نام ره بیمیرم زای"وآن وقتی که.اسم کاراکتر،عباس باشه.بین اقرار و انکار گیر می کنه و

قشنگ و بامزه می گه:"اوه!می دیل بر!"بعد چشم غره می زنه و

خنده ات که بگیره.میگه،لعنت خودا بر جان شر و شِی طان!!