الهی تو بمیری سومی.

دیروز مسجد ولایت پدری-مراسم ختم مامان رقیه بود.

مامان گفت-همه ی فک و فامیل اجی بودند.

پدر رقیه-خواهر زاده ی اَجیِ-در زبان مادری ما-رقیه ؛خالآ پسر زایِ-مامان میشه.یعنی بچه ی پسر خاله.

دهه ۷۰-نوروز ۷۶- شبه پنج فروردین -خونه مون بر اثر انفجار گاز مایع-منفجر شده بود و

باباجی راهی  بیمارستان شده بود.پدر و مادر رقیه-پای پیاده-تا خونه ی ما دوئیده بود.مسافت کمی نبود.وقتی فهمید باباجی بستری شده-مثال بچه های چهار ساله-به گریه افتاد.من و مرد شریف-خسته از تکرار واقعه و

مرور دهشتناک حادثه....

یهو لبخند مون گرفته بود.

واین تنها مورد نبود و 

 محبت اهالی محل بسیار بود.

و ما شکر گذار زیستن باباجی شدیم.

 پ.ن

چون زیستن تو مرگ تو خواهد بود
نامرده بمیر تا بمانی زنده.

-عطار

♡با دیدن عکس آذر-خیلی دلم گرفت و

گریستم.

دیشب به مامان گفتم-برامن هیچ مراسمی نگیرین.گفتن غیر ممکنه.مراسم نگیریم-مهمون اومد چکار کنیم.گفتم بعد اینکه بی سرو صدا کفن و دفن انجام شد.ساک تونو ببندین.برین سفر-برین زیارت.

گفت یعنی چی؟باز داری چرت و پرت می گیا.

گفتم  من میخوام بخوابم.بخدا اگه بالاسرمُ شلوغ پلوغ کنین.پا میشم همه تونو زهره ترک می کنمااآ-

گفت بسم الله الرحمن الرحیم.

پ.ن

کلیک کنید