از وقتی که اینجا ساکن شده ایم.

بجای اینکه برای در و همسایه خیرات ببریم.

که بابت سگ های ولگرد-جراتش را نداریم-نذر و خیرات را راهی  اداره می کنیم.

منطقی است که آدم.

گاهی ته دیگ پلویش تا دیواره های قابلمه بالا بکشد و عسلی -حتی سیاه شود.خورشتش ته بگیرد و

غذاهایش بدمزه-کم نمک-پر نمک-ترش و

ظلمات...چه میدانم -چه مزه ای شود.

بهرحال-

گاهی که به هر دلیلی این اتفاق افتاده است.ایضا وقت هایی که-از نظر تنها خودم-خورشت هاخوشمزه نشدند .یا برنج عطر خوبی نگرفته است.

بشقاب و دیگ و دیگچه به بغل -بجهت امحاء کردن آنچه که طبخ نموده بودیم.‌.

می رویم تهه باغ،یک کنجی  خلوتی را انتخاب می کنیم و

بشقاب -قابلمه یا ماهی تابه -را چپو می کنیم.

مثلا پیش آمده-تا برسم روی پله ها- زاغ و کلاغ ها از خوردنش مست کنند و...

ملنگانه -هار هار به دستپخت مان بخندند.

من هم خنده ام می گیرد و

 با خنده-  از قول سارا بهشان می گویم-تُوفتِ خنده=کوفت خنده.

اما؛

اما قضیه ی خیرات  خیلی فرق می کند.خیلی.

حالا هر چه  که باشد.

۶ دانگ حواسمان.به طعم و مزه و عطر و بوی میزان و

درستش بوده و -هست.

در نتیجه-با اطمینان کامل خیرات را در ظرف مناسب بقچه پیچ میکنیم و در یشمی می گذاریم.

القصه خیرات در اداره-معمولا صبحانه است.

آش رشته-

لوبیا-

عدسی -

آبگوشت-

لوبیا و کباب-

واویشکا-

املت-

مربای به-

مربای انگور-

میوه-

حلوا-

شیرینی-

ترشی بادمجون و

فلفل-

گاهی هم شوید خشک شده بوده.

.

.

.

خاله جان مراسم  شب چله و

چهارشنبه سوری و

شب سال نو رو خیلی دوست داشت.و همیشه منزل آقاجان تدارک می دیدو

همه را دور هم جمع می کرد.

پیش از اینکه سفره شام بی اندازد،از هرچه  که پخته و

آماده کرده بود،می کشید و بقچه می بست  و

ماشین هر کسی که جلوتر-سر راه بود،او را صدا می کرد و

پیش از راهی شدن-می گفت سفره را بچینین تا برگردم....و آن وقت یا با پدرم-یا با مرد شریف-راهی خانه ی پدرشوهر و

مادرشوهرش می شد.

خدا رحمت کند اموات شما را-مادر شوهرش-ژله خیلی دوست داشت.مثل اجی-به ژله پرکن پَرکَنِی-می گفت.چطور در رقص هله پرکه می رقصند-همان طور خودش را می لرزوند و می گفت-من اینو می بینم-نمی تونم خودمُ نگه دارم و

نرقصم‌.

 

-رشت 

یلدایِ 1376-

بشنویم -