(...)

....

.....

بی تو  به سامان نرسم 

ای سر و سامان  همه تو 

ای به تو زنده همه تو 

ای به تنم جان همه تو 

من همه تو ،تو همه تو ،

او همه تو ،ما همه تو 

من که و هر کَس همه تو،

این همه تو  آن همه تو 

من که به دریاش زدم 

تا  چه کنی با دل من 

تخته  تو ورطه تو و ساحل و توفان همه تو 

ای همه دستان ز تو  و مستی مستان ز تو هم 

رمز میستان همه تو 

راز نیستان همه تو 

شور تو ،آواز تویی،بلخ تو ،شیراز تویی 

جاذبه ی شعر تو جوهر عرفان همه تو 

همتی ای دوست که این دانه ز خود سر بکشد 

ای همه خورشید تو  خاک تو،باران همه تو

تا به کجایم بری ای جاذبه ی خون، ذوق جنون 

سلسله بر جان همه من،سلسله جنبان همه تو...

....

  ....ای سرو سامان همه تو...

√امام علی (ع)؛فرصتها چون ابر می گذرد...

یکی از همان غروبها...