پسرم! بیاو پنجه ی تاریک را از حنجره ام دور کن...

....

....

از من 

تنها تو مانده ای 

پر باز می کنم 

بالم برآسمان غروب می ساید و شب می شود 

تنها 

درظلمات جهان می گردم و 

از بادها وشب پرگانم بیم نیست 

ازمن 

تنها تو ماندهی...

.

دلم به بوی تو آغشته است

سپیده دمان کلمات سرگردان برمی خیزند 

وخواب آلود دهان مرا می جویند!

کجای جهان رفته ای ؟بازنمی گردی،می دانم!

نشان قدم هایت چون دان پرندگان همه سویی ریخته است؛

باز نمی گردی می دانم!

وشعر چون گنجشک بخارآلودی بر بام زمستانی به پاره یخی بدل خواهد شد؛

من این راه دراز را آمده ام  

که تو را ببینم 

زمین شخم زده را دیده ام ،

پاره خشت  و ماه بریده را دیده ام 

شگفت کودکان و پایمال علفها را دیده ام

سایه بانی خاک و شعله ی آه را دیده ام 

باد را دیده ام 

و تو را ندیدم...

......

ازنیمه های فروردین به اون ور (یعنی تا نیمه ی خرداد) شبهایی ست که ما دوست داریم کنارآتش نشستنو...البته بعضی از شبهاشو که به اصتلاح خودمون (ایازشبان ایسه ) شبهایی که ماه تو آسمونه..اما بینی آدم از از پاچیده شدن  دونه های شبنم و ژاله!!

رو هرچه که فکرمیکنید...کیپ میشه..یه نم خاص...یه عطربوی عزیز...

چه دانم...هرچه که هست لسی خومارانهو مستی بهارانه.(Ki Sa-کیسه)همین هواست. 

 که چونانه...(سمفونی بورباغه ها یادمون نره؛)

تو ذهن تون ژاله هه رو به انضمام شبنمه رو داشته باشین که پاچیده شده روی گل وبرگهای اقاقیاها..صنوبرها...رازقی ها..شمع دونی ها..علف های نرم وتازه..وازهمه مهم تربغل دست همین فضا ؛برنجزارها رو که بوته هاش به دو وجب هم  نمی رسن لحاظ بفرمایید...

بله میگفتیم؛ 

سرمست  که شدین ؛محتصب زراه می رسدوگریبان تان که بگرفت ؛(نگید ای دوست این پیراهن است!!..محکم بخابونید بیخ گوشش...پشت بندش بگید!؛زچه آغشته ی عطرو بوی شبنم و ژاله ای؟)

ای بابا!!نترسید قاضی و داروغه ازایادی خودمان است

+ایاز(Ayaz) =آسمان صاف +شبنم  ریز.

ایاز شبان؛یعنی آسمان شبهایی که صاف و سرد ه و شبنم ریزه..(شبان=شبها.)  موسی وشبان یه جریان دیگه اس.ولیکن (بور) یعنی آتش سرخ بدون دود ؛مثلا میگیم ؛آتش بور ببسته -تانی او سیخ گوشت بیبیجی!یا فلانی جولان بورا بسته ؛هم مفهومش لپهاش قرمز شده ست هم-->