بر دلبر دیوانه بگویید بیاید، دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید...

 گفت،

فقط پیرمرد ها و

پیرزن ها،یا اونایی که مشکل ریوی دارن.مثلا سیستم ایمنی شون نا ایمنه؛می میرن:)

به چشم هاش خیره شدم.مژه هاش مرطوب بود،رگه های سرخِ چشاش،منو یاد آسمون سر صبحی،حدودای پنج و نیم ،شش صبح،که شبنم ریزه ، وهنوز ستاره سوسو می زنه،انداخت.

گفتم،من ام جزء شونم؛پس:)

چهره اش مثال انارهاى آخر شهریوری شد...؛و هیچ نگفت.

لبخندم گرفت.

سرچرخوندم و

زل زدم به چِکه های سِرم،

تو دلم "تو نمیمیری"بروسان خوندم.مثلا خودم خودم رو دلداری بدم.

ذهنم   شنفت.

بالحنی گفت،

نه ماجان،این تو بمیری ها،ازاون تو نمی میرها نیست که.

تو میمیری.

دلم خواست بلند بلند بخندم.بخدا که.ولی خوب.تصویر اون دختر خانمی که،معمولا توی مطب ها و...علامت" هیس!" لطفا سکوت را رعایت کنید.تو ذهنم لود شد:|

خلاصه اینکه،به قول فردریش نیچه،

هر روز بیشتر به این واقعیت پی می برم که:

زندگی را نمی توان تحمل کرد،

مگر دیوانگی چاشنی آن باشد...