بیجارسران!

 

 مادر من 

به رنگ شالی های شمال است

دستانش  بوی  زندگی  می دهد

و نگاهش  طعم  دریا.

باد  که می خورد روی شالی ها

خدا هم می نشیند کنار نان و پنیر

مادر چای می ریزد و خدا هم می خندد.

مادرم

یک نفس تازه ی دم صبح است

که می ریزد در ریه های زمین

سینه خلقت را تازه می کند.

نگاه کوچه ها شسته می شود.

شهر رنگ می گیرد

ویک بودن بی منت

جاری می شود در رگ های احساس.

مادرم

 به رنگ تمشک های کنار جاده ای ست

که به تنهایی دریا می رفت

و طعم خدا می ریخت

در دهان گس خاطره ها.

و من که نمی دانم

دایره ی احساس همیشه تنگ است

و یادم نرود

که باران هم دستان مادرم را می بوئید،

و تازه می شد خیال همه ی تنهایی

همه ی بودن ها

همه ی یک عادت شیرین

و تکرار می شد در زندگی

بوی شالیزارهای یک خاطره ی تنها.

مادرم 

به رنگِ سبزیِ احساسِ زمین است.

#ای لیا_رودسر_تابستان 80

(مردشریف=برادرم)

من هم مثل خیلی از بچه ها،چشم به راه آمدن والدین ام بودم.و مثل همان  بچه ها،..به دلخواه،پیشواز والدین ام دوئیدم...

والبته بابت دیرآمدن شان،چند باری ام قهر کردم،...نرفتم.

و چندین بار هم پنهان شدم.که بیابندم...

و چند مرتبه ای هم،

نرسیده به آنها؛کله ملق..شیرجه رفتم توی شالیزار.

 سپس ها،

بابت کسب تجربه ی قهر و نرفتن و پنهان شدن و...لذتی فراتر از پیشواز رفتن نیافتیم.به قولی منبعد..بچه بازی هارو کنار گذاشتیم و؛برف و باران و آفتاب و مهتاب،پیشواز رفتن و ترک نگفتیم.هرچند آمدن شان تاخیرداشته بود.هرچند سرما میخوردیم.هرچند لنگه دم پایی گم می کردم.هرچند گِلی مِلی میشدیم...به قول دایی کوچیکه ،لاممکن ترک پیشواز ماجان.

.