خوشیِ من از نهادِ من،

رنجِ من هم از نهادِ من . . .!

-شمس تبریزی

بشنویم 

پ.ن

جمعه؛  از ساعت ۱۹ تا پاسی از شب-  عروسی دعوت شدیم.

از اینجا -یعنی خونه باغ-تا تالار عروسی- یعنی تالش-۲۴۰ کیلومتر است.

آقای داماد همکار بابا گیان است.

قدیم ها-تالش ها مثال  گالش ها-شب حنابندان داشتند و

روز روشن عروسی.

ولیکن مسیر طولانی است و

وجدانا حوصله ی مان نمی کشد.

.

.

.

چوپان بهمراه  کامبیز- همکارش-رفت آمل.

چوپان و کامبیز؛عیال های شان را هم برده اند.

رفتن شان بابت پروژه ای ست که -قرار بود دو هفته پیش تحویل بدهند.

القصه.کامبیز که شرکت کوچکی-در زمینه ی برق صنعتی دارد.بخشی از چک هاش بابت بازار خرابی سفارش دهندگان -پاس نشد.

و عیال ایشان که حسابدار شرکت هستند.

شُک شدند و

 جنینِ ۳۵ هفته ی شان ایست قلبی می کند..

ئاخ؛خدا صبر و سلامتی ببخشد‌...