آرزوهایی که بر باد رفت...

 

هفته ی اوله  مهر ماهِ ۷۳-بیمارستان مروستی-توی یه  روز-دوتا جراحی داشتم.دکتر واسه ی مدرسه-باشرح حال-استعلاجی نوشت.

ماه مهر -به قول آقای چاووشی-  زهر هلاهل از نیمه گذشته بود. ..به اتفاق پدرجان-راهی مدرسه شدیم و یک راست-خدمت خانوم مدیر و معاونین رسیدیم.باتوجه به استعلاجی-مهر و امضاء دکتر و بیمارستان و فلان و بیسار و

توضیحات پدر جان.

برگشتن به پدرجانم گفتندکه -ما این برگه رو قبول نداریم.

چرا خانوم مدیر؟چون مهر تهران روشه.

خوب؟

باید ببرینش همین مطبی که کنار مدرسه اس.ایشان تایید کنند و..مهر رشت بزنند!!

بهرحال حال رفتیم  خانوم دکتر تایید کردند و 

کلی ام دلشون واسمون سوخت.که با این سن و سال  و عوارض بیهوشی و

جراحی و دوره نقاهت کوتاه...

ولیکن کلی سفارش کردند...خلاصه وارد کلاس شدیم و

بچه ها  سه نفره-چهار نفره-کیپ تا کیپ پشت نیمکت ها نشسته بودند.چشم چرخوندیم.که ببینم?پشت کدام نیمکت؟ جای ما باشد؟

که یه دختر خانوم  چشم سبز.بلند شد و گفت؛بیا اینجا کوچولو.

کلاس رفت رو هوا.

گفت:

بیا پیش خودم.بیا که من ام مث تو تازه واردم.

حس خوبی داشت.خوش ام آمد و

لبخندم گرفت.گفت بیا.بیا همین کنار خودم بشین..رفتم و کنارش

نشستم.بغل دستیش گفت-بزار وسط بشینه.

گفتم بین نیمکت خوشم نمیاد.

یا این سر نیمکت-یا اون سر نیمکت-

گفت -پس نوبتی باشه.متعجب نگاش کردم.گفت یه هفته اون سر .یه هفته این سر.

چرا واقعا؟ندونم.

که یهو چشم سبزِ گفت-ببین ؟؟من فاطمه سادات ام.پدرم ارتشیِ و

بندر بودیم و تهران بودیم و

حالا هم اینجایم.

لبخند زدم.گفت تو چرا هیچی نمیگی؟گفتم خواهر نداری؟گفت ععععععه؟ از کجا فهمیدی؟نه-  دوتا داداش از خودم کوچیک تر دارم.تو چی؟گفتم من ام همین طور.

بعد دست های باریک و سفید اش رو -توی هوا چرخوند و گفت؟خوب؟

گفتم اینجا چرا اینقدر شلوغه؟

پرسید چطور؟

گفتم پر از هم همه و 

هوای حبسِ.

گفت ۴۸ نفر ایم.که با تو-۴۹ نفره شدیم.دختر تپله یِ- نیمکت پشت سریِ ما گفت.نه دیگه.باید بگی ۴۸ نفر و نصفی.بعد خنده ی تپلانه ای کرد و

من فقط نگاش کردم.

گفت اونجوری نگام نکنا.با امسال سه ساله که-پشت این نیمکت نشستم.که الهی.بحق آق سِد حسن.بزنه پس کله ی یکی و

 منو بگیره و

خلاص؛

خلاص از درس خوندن  شم.

خودش و بغل دستیش و

بقل دستیِ بقل دستیش و

فاطمه سادات  و بغل دستی هاش زدند زیر خنده...

زنگ اول

ریاضی بود.

زنگ دوم عربی-

دبیر ریاضی گفت.از بچه ها کمک بگیر-که نبودنت جبران شه.

دبیر عربی؛

-ادل چشش افتاد به بنده و

 درس پرسید-من هم پاشدم و گفتم؛اجازه خانوم؟ ما نبودیم.با اخم گفت؟چه ربطی داره؟گفتیم بلد نیستیم.که فاطمه سادات بلند شد و

گفت-اجازه خانوم؟ شما ده صفحه درس دادین.این همین امروز .سر کلاس حاظر شده.

گفت خوب که چی؟ می مرد خودش می خوند؟

فاطمه سادات گفت.این رفته بود تهران.جراحی شده و استعلاجی برده دفتر.

من اما هیچ نگفتم.

گفت بیا پای تخته.رفتم پای تخته.یه خطکش چوبی از روی میزاش برداشت و

جلوی چشم ۴۸ نفر و نصفی؛

چهارتا -محکم -کفِ جفت دست هام کوبید.

یکی از دخترها-از میون کلاس بلند شد و

با بغض گفت:این چه کاری بود کردی خانوم؟

خانوم انگشت اشاره اش رو گرفت‌ سمت در.

اون دختر خانوم با گریه از کلاس خارج شد.

والا دروغ چرا؟  دلم پدرمُ می خواست.دلم آقای معلم کلاس اولمُ می خواست.آقای معلمی که هیچ وقت پدر نشد-ولی برای بچه های کلاس-برای همه ی بچه های کلاس پدر بود.

و قطعا-یقیقاً -هرگز آرزوی مرگ آرزوی،آرزو نبود...