شیته گیان

 

 آیا در نهایت،زندگی همین نیست:

ندیدنِ چیزی که درست جلویِ

چشمانَمان است؟

-ویلیام گدیس

گفت :

قوراه مَخملآ رو ؟کِی می خوای بِدوزی؟هان؟

می خوام  ببرمت مسافرت ها.

لبخندم گرفت.

گفت:جدی میگم-

دوخت دوزاتُ انجام بده-می خوام یه سر برم ارومیه-

سر راه-تو رو هم "کردستان" پیاده می کنم.

(ها ها ها ها ها )

هُدایا؟؛مرسی که سارا شوماخرُ آفریدی:*

.

.

.

سونیا  -یکی از همکلاسی هاش-بعد اتمام متوسطه ی اول-بهمراه خانواده-راهی ولایت شان شدند.

سالها پیش.خاله جان مشتی نقل در بشقابی ریخت و پیش روی سارا گذاشت.

سارا پرسید از کجا آوردی؟

خاله جان گفت -شوهر خاله از ارومیه خریده است.

سارا گفت-اوه.ارومیهه.شهر نُلق های تپل مپلی.

پ.ن

بشنویم