تذکره الاولیاء

 

 رضا؛

شاد بودن دل است در تلخیِ قضا...

پ.ن

ترانه برهوت-ارسالی از مرد شریف.

 بشنویم

به مامان گفتم.

خواب دیدم.من و شما و خاله و یه دختر بچه دور هم جمع بودیم.

گفتی بریم چشم پزشکی.

حاظر شدیم.

رفتیم.

وقت گرفتیم.

نشستیم.

نوبت ما شد.

دو ضربه 

به در اتاق پزشک زدم.درُ آهسته باز کردم و

گفتم سلام.دکتر متبسم- سرش رو بلند کرد.

گفتم عهههه.شمایید؟

گفت سلام-بله.بعد با دست راست.اشاره به صندلی های بیمار و همراه-گفت بفرمایید.

مامان گفت-من می خواستم ؟ ویزیت شم؟

گفتم بله.

گفت اون عِهههه- ای که تو گفتی.دکتر دکتر نبود و

کورا نَبم ایوار-

خنده ام گرفت.گفتم نه.اتفاقاً خیلی ام دوکتور بو-شرح حال گفتی-پیش از معاینه ی چشم.خیلی قشنگ و پر حوصله.نحوه صحیح دست زدن به چشم ها رو برات توضیح گفت.

گفت خا؟

یعنی بقیه اش؟

گفتم بقیه اش؟ همین یادم مونده که-تار عنکبوت؟ دیدم.تارها رو کشیدم.چهار پنج تا کیسه ی عنکبوت چسبیده به تار ها بود.

یه لحظه مکث کرد.

گفت از کجا؟ کشیدی؟

گفتم از گندم زار.

پرسید توی مطب؟ گفتم بله.

گفت .بسم الله الرحمن الرحیم.