سپید رود جاری تا خزر...

.....

عشق شما را چون خوشه های گندم دسته میکند.

هر زمان بالهای عشق شما  را در بر گرفت ؛خود را به او بسپارید 

هرچند که تیغهای پنهان در بال و پرش ممکن است ؛شما را مجروح کند.

هر زمان عشق با شما سخن گوید او را باور کنید.

هرچند دعوت او رویاهای شما را چون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند.

زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد ؛به صلیب نیز می کشد.

و چنان که شما را می رویاند شاخ و برگ شما را هرس می کند.

و چنانکه تا بلندای درخت وجود تان  بالا می رود و  ظریف ترین شاخه های شما را که در آفتاب می رقصند نوازش میکند.

همچنین تا عمق ترین ریشه های شما پایین میرود و آنها را که به زمین چسبیده اند تکان میدهد.

.....

......

عشق شما را چون خوشه های گندم دسته میکند.

آنگاه شما را به خرمن کوب از پرده ی خوشه بیرون می آورد.

و سپس به غربال باد دانه  را از کاه می رهاند.

و به گردش آسیاب می سپارد تا آردسپید  از آن بیرون آید.

سپس شما را خمیر می کند تا نرم و انعطاف پذیر باشید.

و بعد از آن شما را بر آتش می نهد تا برای ضیافت مقدس خداوند نان مقدس شوید.

عشق با شما چنین رفتار می کند تا بر اسرار قلب خود "معرفت " یابید.

و بدین "معرفت" با قلب زندگی  پیوند کنید و جزئى از آن شوید.

.....

و اما ترس و بلا  تنها آزمودن "تنها طالب آرامش و لذت های عشق باشید " خوشتر آنکه عریانی خویش بپوشانید.

و از دم تیغ خرمن کوب عشق بگریزید.

به دنیایی که در آن گردش فصلها نشانی نیست"

جایی که شما می خندید اما تمامی خنده خود را بر لب نمی آورید.

و می گریید اما تمامی اشک های خود را فرو نمی ریزید.

.....

......

عشق هدیه ای نمی دهد مگر از گوهر ذات خویش.

عشق نه مالک است و نه مملوک.

زیرا عشق برای عشق کافی ست.

وقتی که عاشق می شوید می گویید "خداوند در قلب من است"  بلکه بگویید "من در قلب خداوند جای دارم".

و گمان مکنید زمان عشق در دست شماست. بلکه این عشق است که اگر شما را شایسته بیند حرکت شما را هدایت میکند.

عشق را هیچ آرزو نیست.مگر آنکه به ذات خویش در رسد.

اما اگر شما عاشقید و آرزویی می جویید"

آرزو کنید ؛همچون جویباری باشید  که با شتاب می رود و برای شب آواز می خواند.

آرزو کنید سپیده دم برخیزید و بالهای قلب تان را بگشایید.

و سپاس گویید که یک روز دیگر از حیاط عشق به شما عطا شده است....

*جبران خلیل جبران *

.....

.....

تصویر دوم؛ خوشه های برنج =تصویر پیش رو!

جوکول همون برنج نارس هست؛نوید بخش کشاورزان شالی کار:بعد چندین ماه مشغول کار در گِل و لاى برنجزار ها...بسیاربسیار خوش عطربوییست؛...."بوی گل برنج" بوی گل گندم " بوی گلوی مولود داره...

تصویر دوم ؛شلتوک ها از خوشه ها جدا میشن؛سپس توی ماهیتابه ای از جنس   روی تفت داده میشود؛بعد خنک شدن شلتوک های کمی تفتدیده (به قدری که شیره برنج جمع بشه؛  جوکول حاظرشده عین پاستیل نرم هست )

شلتوک ها در آسیاب های برقی (مولینکس و سایا...) ریخته تا پوسته ی برنج جدا تا آمده ی تناول شود...

+جو=برنج=کول=کال.برنج نارس.برنج کال. (سرچ هم کنید ؛جوکول بهتراز من راجبش نوشتن)

√گیاه روی جوکول که حتما ببایستی کنارش باشه؛ریحان وحشی هست.(هرساله اوایل مرداد جوکل تهیه میشه )

+آرد برنج +آرد گندم؛جهت تهیه نان تصویر لحاظ شده ؛که خاله جان بزرگه زحمت شو کشیدن.