(...)

همین جا،نزدیک به همین میلِ همیشه ی رفتن 

انگار که باد بادکی از یاد رفته بر خارِ خوش باور 

چشم به راهِ کودکانِ دبستانیِ دور 

هی بی قراریِ غروب را تحمل می کند 

اما کسی دور تر از بادِ نابَلَد 

عده ای آشنا 

مشغولِ  چراغانی کوچه تا انتهای آینه اند،

انگار شبِ دیدارِ باران و بوسه نزدیک است.

تو هی زلال تر از باران،

نازک تر از نسیم،

دلِ بی قرار من، ر ی را!

رو به آن نیمکتِ رنگ و رو رفته

بال بوته ی بابونه...همان کنارِ ایستگاهِ پنچ شنبه ،

همانجا نزدیک به همان میلِ همیشه ی رفتن!

اگر آمدی ،می دانستی 

چرا همیشه،رفتن به سوی حریمِ علاقه آسان و 

باز آمدن از تصرفِ بوسه دشوار است!

پس من اینجا چه می کنم؟

از این چراغ شکسته چه می خواهم!؟

اینجا هیچ کدام ازاین همه پنجره ی پلک بسته ی غمگین هم نمی داند 

کدام ستاره در خوابِ ما گریان است.

*سید علی صالحی*