گل داوودی!

....

هیچ کس هست که با 

قطره ی باران امشب 

همسرایی کند و روشنی گل ها را 

بستاید تا صبح 

که بر آید خورشید؟

هیچ کس هست که در 

نشئه ی صبح 

ساغر خود را بر ساغر آلاله زند 

به لب جوباران 

و بنوشد همه جامش را 

شادی کام گیاهی که ننوشیده از ابر کویر 

ساغر روشنی را ؟

هیچ کس هست که با باد بگوید 

در باغ 

آشیان ها را ویرانه مکن

جوی 

آبشخور پروانه ی صحرا را 

آشفته مدار 

وزلالش را 

کابینه ی صد رنگ گل است 

با سحر گاهان بیگانه مکن 

هیچ کس هست که از خط افق 

گرد صحرا را 

دریا را 

مرزی بکشد 

نگذارد که عبور شیطان 

از پل نقره ی موج 

عصمت سبز علفزاران را 

تیره ونحس وشب آلود کند ؟

هیچ کس هست در اینجا که بگوید 

من

روحی هستی را 

در روشنی سوسن ها 

و مزامیر گل داوودی 

بهتراز مسجد یا صومعه می بینم؟

هیچ کس هست که احساس کند 

لطف تک بیتی زیبایی را 

که خروش شبگیر 

می سراید گه گاه ؟

هیچ کس هست 

که اندیشه ی گل ها 

از سرخ و کبود 

بنگرد صبح در آیینه ی رود 

یا یکی هست 

در این خانه 

که همسایه شود 

با سرودی که شفق 

می خواند 

بر لب ساحل بدرود و درود؟

مزامیر گل داوودی -از زبان برگ ؛محمد رضا شفیعی کد کنی