زجام وساغرخیام....

.....

.......

 تو بارانی ترین ابری 

که می گرید،

به باغ مزدک و زرتشت.

توعصیانی ترین خشمی،که می جوشد،

زجام و ساغر خیام...

[ شفیعی کدکنی]

*شبهای پاییز که برگهای نارون وانار و گردو...در ماتاب(مهتاب)شبان ...شنا می نمودن؛ما (منوبرادرها)در پی نقشه ای ببودیم که...مامان جان مان  را عصبانی نموده...سپس به ایوان  هدایت شده...از ایوان به پله کان...سپس ها آسمان را به نظاره بنشینیم...

ولی مگر چوپان میگذاشت!!..پلان به پلان ... دیالوگ های مش رمضان ...در پشت میز چای خانه مش حسین را تمرین می نمود.

ولیکن  خاله (خانم همساده..مادرخانم شیخ عباس) از روی ایوان منزلش آوازمان میداد که؛چوپان؟چوپان جان!؟چیسه ری!؟هیچی خالا جان.هیچی.

هیچی !؟؟مردشریف هیچی ره غیش بارده!؟(مردشریف واسه ی هیچی غش آورد!؟؟غش آوردن از شدت خنده) اونه وابده ..مش رمضان اونه خاطره بوگوته....

خودا شمره خوب بکنه!! (غش غش خنده هاش از روی ایوان منزلش)

خالا!؟جان خالا!؟تی شب بخیر.تی عاقبت بخیرببه زای...

بله .شبهای پاییز که برگهای معلق در ماهتاب ....ما آسمان را همراه همسادگان عزیز به نظاره می نشستیم...