رؤیا های قاصدک غمگینی که از جنوب آمده بود

 

 سربه بیابانِ بی آب و آدمی

می روم پیِ چاهی گلو بُریده بگردم

دارم از دستِ هر آن چه از شما شنیده ام 

خسته می شوم.

می خواهم از بغضِ این همه راز

آوازی از نمازِ نور بخوانم و شب را تمام کنم!

تاکی کنارِ این چراغ شکسته

هی از دستِ بسته و بُن بستِ خانه وُ

بی خوابیِ این گهواره بگویی...!؟

دیگر تحملِ این آسمانِ بی صبح و ستاره درمن نیست

به خدا من هم از انعکاسِ آب وُ

آوازِ آدمی بَدَم نمی آید،

اما خسته ام کرده اند!

از یک طرف 

این همه بی تابِ ترانه بمیری ،

ازیک طرف بگو که باد

از سکوتِ ستاره خشنود است....!

پس تکلیفِ شبِ این کوچه وُ

امیدِ این چراغِ شکسته چه می شود؟!

هی چاهِ دریانشین شبِ علی!

پ.ن؛زندگی کن شازده کوچولو....دنیا اینجور نمی ماند!

#شعر و عنوان وپی نوشت ؛سید_على_صالحى