آخر ای ماه؛تو همدردِ منِ مسکینی!

 

 من از جاده ها،کوه ها،کلمات

از دریا ها و دشنام های بسیاری گذشته ام.

( مى گویند وقتی مصیبتِ ماه

از حَدِ تاریکترین شبِ ناجور می گذر،

دیگر هیچ ستاره ای

بر مزارِ  مردگانِ ما گریه نخواد کرد.)

دروغ می گویند ،

تا تو تمامِ  سهمِ من  از ثروتِ سپیده دَمی

کوه  و جاده و  دریا چیست؟

دریا و دشنام و کلمه کدام است؟

من خودم این حروفِ مرده را

به مزامیر زندگی باز خواهم گرداند.

من عطرِ آلوده به روز را می شناسم

سر منزلِ دورِ جاده های جهان را می شناسم

سایه سارِ بلندِ کوه  و 

تنفسِ کوتاهِ کلمات را می شناسم.

نه دریا 

از دهانِ سگ و 

نه آدمی از دشنامِ آدمی ،

هرگز آلوده ی اندوه نمی شوند.

حالا بگذارمصیبتِ ماه

از حدِ تاریکترِ هرچه که دلش گرفت.....!

سید علی صالحی

#عنوان از_شهریار