گیرم ملال شکیب بر قله سپید بنشیند و

چراغ های شب بر تپه های خاکی خاموش شود

و گل های کبود گون ها 

از لابه لای سنگریزه نتابند،

ولی من در رَسَن امید چنک می زنم؛

امید !ای امید جاوید!

عمری است که از پلکان تو فراز می روم!