چه دست هایی داری...

 

 صدای کف زدن کبک های کیهانی را برای من که زمینی هستم بیدار می کنند.

منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟

ولی شکفته بادا لبان من که نیمه ماه نیم رخان تو را شبانه می بوسند.

فدای تو دوچشم من که چشم های تو را خواب دیده اند.

ببینمت

 تو کجایی 

که چهره ات باغی ست

که از هزار پنجره نور می وزد هر صبح.

و شانه های تو آنجا چه ابر های سپیدی که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی!

منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟

منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟

به من بگو که کجا می روی پس از آن وقت ها که رویاها تعطیل می شوندو ما به گریه رو می آوریم و

گریه رو به،کجا؟

و سایه پشت سرت چیست در شب این که شعر من است پشت پای تو می آید

چه دست هایی داری

شبیه بوسه

و خاک از تو که لبریز می شود ببین چه جلگه ای آنجا که شانه می خورد از بوسه ها و نسیم

کدام نیی چون تو را زده قط

منظری چنین خوش خط و خالی

شبیه بوسه 

چه انگشت های سرسبزی داری!.....

.

.

روی برگی تو نوشتی :باغ

روی یک قطره ی باران درشت 

من نوشتم ؛دریا دریا دریا

ودرآن لحظه زنی

چشم هایش را 

به کبوترها 

بخشید

#براهنی