و او دیوانه ای تنهاست...

 

سر کلاس بودیم و

رقیه خواند؛ولعادیات ضبحا؛تو دلم خواندم؛سوگندبه اسب های دونده که نفس نفس می زنن!

رقی خواند؛فالموریات قدحا؛تو دلم خواندم؛  وهنگام تاختن،ازبرخورد سم آن ها باسنگ،جرقه آتش بلند می شود!

تو دلم گفتم؛جرقه آتش؟هممم،ازکلاس خارج شدم و

تو ذهنم شراره ها نقش بست و

بوی سوختن و

چک چک هیمه... ؛تو سرم پی چیدو 

منتظر رقی نماندو

 خوندم؛ و سو گند به هجوم آوران سپیده دم!

که گرد و غبار پراکنده ساختتند!

که رقی یکی  محکم زد به پهلوم.تازه فهمیدم تو کلاسم ویعنی نوبتمه.

 بلند و حماسی خواندم؛پس ناگاه در میان دشمن در آمدند!

 کلاس رفت رو هوا

(هممم.تصویرزیبایِ پست؛ سد زمکان در روستای گوره جوب است و

خلاصه اینکه؛

 هوا هوای  بهار است و

باده باده ی ناب....

به خنده خنده بنوشیم؛  جرعه جرعه شراب...است)

گفته بودم؟ تماشای چرایِ اسب ها رو خیلی دوست دارم:)

البته گاوا و

گوسفندای زنگوله دار،در بگِ تماشا باشن بد نیستنآ*_*

*_*آهان؟عزیزی فرموده بودن؛راجب باران خانمی که تو ذهنش سیگار می کشه،توضیح بدین.

القصه این باران خانم،گاه گاهی که کاسه صبرش لبریز میشه،تو ذهنش چهار پایه چار قسمت میکنه.

چطور؟یک روز از سر عصبانیت و

آتشفشانیت،یه لگد محکم به چهار پایه ای زدیم و

محکم شوت شد به دیوار؛فرود که آمد،به چهار قسمت تساوی تقسم شده بود و

دادا گفت؛عجب شوتِ میزون و

سوآرزی بود:))

عرضی نیست واقعا.جزاینکه خدا صابران را دوست دارد.مام آدمم و

صبوری هم حدی دارد  والا.ولیکن پناه بر خودِ صابرش.ان شاءالله بتونیم آستانه صبوری مونو بالا ببریم و

کاسه صبر رو: تبدیل به سیلوی بتنی صبوری کنیم+_+

*عنوان از براهنی.