حوصله کن دخترِ کوچکِ این همه شبیه من!

 

 یک جائی هست

یک جای خیلی دور

دور تر از خواب و این حرف و حدود.

حدود،حدودِ عطرِ علف،

حرف،حرفِ قشنگِ سکوت،

وخواب،خوابِ عجیبِ نور.

حالا تو کوچکی بابا!

بعدا شبی 

بعدا غروبی شاید

بعدا که باز باد آمد وُ

بوی خاک مرا بالای گریه پراکند،

تو هم فرقِ علف از نور وُ

نور از سکوت را خواهی فهمید.

حالا تو کوچک وُ

جهان بزرگ وُ

فاصله بسیار است!

.

.

.

یک جایی هست،حدودِ همین حوالیِ نه خیلی دور،

که بویِ بلوط و باران و خارِ شکسته می دهد.

زادرودِ انارو گندم و

آهو....

.

.

.

حوصله کن دخترِ کوچک این همه شبیه من!

بعدا که باز  باد آمدوُ

بوی خاک مرا بالای گریه پراکند،

تو هم فرقِ میانِ من و سکوت وُ

دوری از بوی خوش "بابا"را خواهی فهمید...

#شعر و عنوان:سید علی صالحی

پ،ن؛

نم نم هوا،

خطِ نسخِ بیشه ی نی،

وشاعری بزرگ که  هر صبحِ مه گرفته می پرسد:

مگر بر پیشانیِ شکسته ی این چراغ شکسته چه نوشته اند

که من از دوریِ آن همه چشمه هنوز

خواندنِ آسان تشنگی را نیاموخته ام!؟