هرگز بعید نیست؛خدا را چه دیده ای. . .

به قول سایبر هاکا؛

"رویا ها

 زیبا تر از آنند  که

حقیقت داشته باشند. . . ."

وقتی وارد آپارتمان شدم،

نفس عمیق کشیدم.

خونه بوی لباسِ نو خرید و

قوطیِ 

خالی از قهوه  می کرد.

در اتاق نیمه باز بود.انگار سایه ای پیدا بود.مثلا انگار،یکی مشغول وارسی کمد دیواریِ،سایه اش چه طور پیدا میشه؟همون جور پیدا بود.

رفتم سمت بالکن،آسمون آبی بودو

روی دل کوه ها؛ برف نشسته بود.هوا،بوی برف و

علف و

گل قاصد می کرد.قدری توی آفتاب، روی صندلی راکنجرم تاب خوردم .

بعد صندلی رو ساکن نگه داشتم.پلک هام سنگین شد.چشم هام بسته شدن و

خواب رفته نرفته،در آپارتمان محکم بسته شد. . .

تو دلم گفتم؛چه بداخلاق.

سریع بلند شدم و 

یک راست، به سمت اون پنجره ی سمت کوچه رفتم و

توک پا ایستادم!

چقدر گذشت؟نمیدونم.فقط میدونم کسی از آپارتمان خارج نشده بود.

ومن،تو عمرم ،به عمرم،اینجور غافل گیر نشده بودم و

به مرز سکته نرسیده بودم.

فردا روز شماره ی اس اسُ گرفتم،که  براش تعریف کنم، خواب اش رو دیدم...