خروش مردمکان ات!

 

 از اینکه  با هاش چشم تو چشم شدم،خجالت کشیدم!!

از تبسم چشم هاش ،از تبسمِ تاسیان طورِ چشم هاش،خجالت کشیدم و

هزار سال دلتنگ شدم . . .

خب، آدم  اینجور وقتهایی که،خجالت میکشه،هول میشه و

نمیدونه چی بگه؟چه کار بکنه.مگه نه؟

ولی من می دونستم!!

 چی میگم و

چکار میکنم. . .

چه همه خوبِ،که آدما تو خواب ها و

رویا هاشون علم غیب دارن!!مگه نه؟

توک پا ایستادم ،

دستمو بردم سمت صورتش ،

که مثلا ،جفت ابرهاشو مرتب کنم.

وخب...،توام مرتب کردن ،با لحن ناناگفتم؛تی بلامیسر! جی -جای- جان!

تو دلم گفتم،

الانه که بپرسه،"جی جای جان "یعنی چه؟

من ام توضیح میگم،

نانا وقتی میخواست،قربون صدقه ی عزیزی بره،میگفت.

 متاسفانه برامون ترجمه نکرد،

فقط می دونیم،جان، جان و

تنِ!

وبعد گفتم،خسته نباشم،مگه نه؟

وبعد تر گفتم،لابد بعد شنیدن حرف هامم

میگه ؛

"عجب!"

واین عجب ،به معنای اینه که، یعنی تو نمی دونی؟هان؟

من ام خوش خوشان،که مچمو گرفته. از کوچه ی علی چپ اینا می گذرم و

مثل همیشه می گم،

عجب به جمال و

کمالت ،تی  جان قربان !

که انگار،

 همه ی حرف تو دلی هامو

شنونده بوده،که اینجور متبسم شکر خند شده. . .

لبخندم گرفت.

چشم از لبهاش برداشتم و

به ناگاه ،مجددچشم دوختم به چشم هاش.

انگار دکمه ی جارو برقی  روشن شده باشه و

مکشش دوهزارِ ؛

از میان ریسه ی   مژه هاش  گذر کردم و

روی تپه نرم و لطیفی فرود اومدم.

تا چشم کار می کرد،سرسبزی و

خرمی،...بود.

نرمه باد،  سبزه ها رو چپ و

راست می کرد و؛عطرشونو بخش هوا می  کرد...

شاخه برگ های  اون تک درخت،تو هوا می رقصیدن ،. . .

دوست داشتم،یک نفس این سراشیب رو بدئم،تا برسم پیش درخت!

چی شد؟که منصرف شدم؟نمیدونم.

چشم ها مو بستم،نفس عمیق کشیدم.

هممم.چه دلپذیر.

چشم هامو باز کردم و

تو آسمون چشم هاش ،رنگین کمون و

دیدم. . .

بیدار که شدم،ساعت دوعه شب بود و

آهنگ فرهاد،رسیده بود به،"تن ابر آسمونِ...."

مامان باهام تماس گرفت.

خواب خاله رو دیده بود.گفتم ،من ام خوابش رو دیدم.. . 

یهو دادا اومدو

گفت،

من ام خواب حمیدُ دیدم.

مامان شنید و

شروع کرد به گریه گردن. . .