همزادِ من. . .

                                                                           

 

پیش از آن که واپسین نفس را  برآرم

پیش از آن که پرده فرو افتد

پیش از پژمردن آخرین گل

بر آنم  که  زندگی  کنم

بر آنم که عشق بورزم

بر آنم که باشم

در این جهان ظلمانی

در این روزگار سرشار از فجایع

در این دنیای پُراز کینه

نزد کسانی که نیازمند منند

کسانی که نیازمند ایشانم

کسانی  که  ستایش  انگیزند

تا دریابم

شگفتی کنم

بازشناسم

من که ام؟

که می توانم باشم؟

که می خواهم باشم؟

تا روزها بی ثمر نماند

ساعت ها جان یابد

لحظه ها گران بارشود

هنگامی که می خندم

هنگامی که می گریم

هنگامی که لب فرو می بندم

درسفرم به سوی تو

به سوی خود

به سوی حقیقت

که راهی ست ناشناخته

پُرخاک

ناهموار

راهی که،باری

در آن گام می گذارم

که در آن گام نهاده ام

و سرِ بازگشت ندارم

بی آنکه دیده باشم شکوفایی گل ها را

بی آنکه شنیده باشم خروش رودها را

بی آنکه به شگفت درآیم از زیبایی حیات.

اکنون مرگ می تواند

فراز آید.

اکنون می توانم به راه افتم

اکنون می توانم بگویم 

که زندگی کرده ام.

#چیدنِ سپیده دم_احمد شاملو