خواب وجین

        

* کمک و همیاری بانوان (شالی کار )برای وجین ( تمیز کردن )شالیزار های آقاجان.

* مرحوم کسرائی فرمودن؛"گاه گاهی هم /همره پرواز ابری در گذر باد/بوی عطر نارس گل های کوهی را/  در نفس پیچیدم آزاد/

اینجا از وجین به بعدِ که ؛..کم کمک_عطر بوی برنجزار /در نفس می توان پی چید آزاد..

*امروز با مامان تلفنی صحبت کردم.گفتن کارمون(وجین شالیزار) تموم میشه.گفتن مربای توت فرنگی پختم یادت کردم/بعدخندید.

خنده ام گرفت.

تعریف کنم؟

خب.هفته ی پیش،ماجان تو خواب و بیداری بود ...که عطر بوی توت فرنگی شنید.با چشای نیمه باز،نیم نفسی کشیدو

تو دلش،خانم همسایه اش رو دعا کرد.

که خداوند سلامت نگهت داره خانم.عجب عطربویی راه انداختی.چه موسیقی ام پلی (ترانه بنویسِ مهستی) کردی.

بله،جونم براتون بگه که،ماجان  یه نفس عمیق_از نوعه اثاثیش کشید ... نمی دونم؟چرا هوش از سرش نرفت؟ 

که قدری هوشیار شد!!

فکر کرد؟ سوال پرسید؟تو دلش گفت،ماجان؟این عطر و بو؟پُر واضح نبود؟

جان من یکی دیگه بکش!بینیم چی به چیه؟!!!

القصه،

نفس کشیدن همانا و

ماجان از بستر به سوی اجاق گاز پیتکو پیتکو  کردن  همانا.

نمی دونم چرا؟ماجان یادش نی،

کِی بیدار شده ؟

کِی؟سمت یخچال رفته؟

کِی قابلمه توت فرنگی رو گذاشت رو اجاق؟

کی مجدد خوابش برده؟

مامان خندید .بعد گفت؛حالا خوبه عقلت می رسید زیر اجاقُ کم بگذاری.گفتم،خودمم متعجم،چطور شعله اش رو میزون کرده بودم؟که اگه سر ظهر ام بیدار میشدم،مرباهه چیزیش نمیشد.

گفتن،حالا مربا تی سرفیدا .ترا به خودا_ مواظب بوبو،تره _له خانه زندگیه آتش نزنی.

بگذریم،

یه کم شعر بخونیم؟

"خواب چون درفکند از پایم

خسته می خوابم از آغازِ غروب

لیک آن هرزه علف ها که به دست

ریشه کن می کنم از مزرعه،روز،

می کنم شان شب درخواب،هنوز. . ."

به مامان گفتم،بعد مدت ها یکی  زنگ دَرو  زد.نگا کردم ،دیدم همون خانومیه که، به اش گفته بودم،لطف می کنید_بازم تشریف بیارید.

رفتم دم در.بعد سلام و احوالپرسی...،،همین جور که مشغول نوشتن قبض بود،گفت؛خانوم ماجان چه میکنید با کرونا؟

اونقدر لحنش باحال بود.لبخندم گرفت.گفتم،باهاش رفیق شدیم.گرفتیم و

خوب شدیم.

چشم هاش گرد شد .یهو یادش اومد فاصله اشتباهی رو رعایت نکرده.مث فنر پرید وسط کوچه....واکنشش  مثال یه سکانس کمدی  باحال بود،دلم خواست بلند بالا بخندم.تو دلم گفتم،استغفرالله ربی...که پرسیدن؛چطور شما نَمُردین؟

وجدانن مث شیت ها به اش نیش خند زدم،

گفتم،خواست خدا بود.

گفتن؛آخه شوهر خواهرم گرفت مرد.چندتا از فامیلامون مُردن.شوهر خواهرشوهرمم مرد.

گفتم،خدا رحمت شون کنه.

گفت؛واقعا شما گرفتین و

زنده موندین؟

یه شعر دیگه بخونیم؟

"من شاخه ای ز جنگل سروم

از ضربه تبر

بر پیکر سلاله من یادگارهاست

با من مگو ز شکستن

هرگز شکستگی بر ما شگفت نیست

بر ما عجب شگفتگی اندر بهار هاست

صد بار اگر به خاک کشندم

صد بار اگر استخوان شکنندم

گاه نیاز باز

آه هیمه ام که شعله برانگیزد

آن جنگلم که ریشه از آن خیزد"

زنگ زدم آژانس ،گفتم خانوم فلانی؟ می رم پیش لیلا.

رسیدم پیشش.زنگ زدم.پنجره رو باز کرد.گفت؛سلااااام.الان میام پایین.اومد پایین.تا منو دید،پرسید با کی اومدی؟گفتم با آژانش.گفت ،همین دو قدم راهو؟خب .نا نداشتم راه برم.گفتم؛لازم بود بیام پیشت.

دوساعت و نیم  _گیلکی گفتم و

شرق گیلانی شنیدم.

 قدم زنان،سر به هوا برگشتم خونه.

یه دیالوگی  به ذهنم رسید،بنویسم؟

خب می نویسم.ولی قبلش  /صبح شما بخیروخوشی باشه ان شاءالله. . .

"رئیس!

من براستی خیلی خسته ام،خسته از دردی که می شنوم و

احساس میکنم.. ."