ده م ئیواره دو یه که . . .

 

با غروب  این دل گرفته  مرا 

می رساند به دامن دریا

می روم گوش می دهم به سکوت

چه شگفت است این همیشه صدا

لحظه هایی که در فلق گم شدم

با شفق باز می شود پیدا

چه غروری چه سرشکن سنگی

موجکوب است یا خیال شما؟

"محمد علی بهمنی"

پ.ن؛نیشتمان باوگ مان.