پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست. . .

پیش تر ها خوانده بودم؛

"سهراب سپهری در شعر بلند" مسافر" با مرد مسافری که همسرفش در سیاحت دور و درازدر  آفاق احساس و عاطفه و اندیشه است،درباره تنهایی اش و تنهایی همیشه ی عاشقان گفتگو میکند."

"ودر تنفس تنهایی

دریچه های شعور مرا به هم بزنید.

مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید

حضور هیچ ملایم را 

به من نشان بدهید."

بهم زدن دریچه های شعور یعنی چه؟

بگذریم،دلم خواست برم  قدم بزنم و

زمزمه کنم؛ 

"عبور باید کرد

صدای باد می آید،عبور باید کرد.

ومن مسافرم،ای بادهای همواره!"