خشت،کوره ،. . .

سال هاست

نان خشکی ها

از محله ی ما نمی گذرند

زیرا از نانِ خالیِ این همه سفره

چیزی برای پرندگان حتی 

باقی نمی ماند،

فقط می ماند بعضی شب ها

که پدر

دستِ خالی به خانه برمی گردد.

هر وقت پدر

دستِ خالی به خانه برمی گردد

من می فهمم

پنهانی دارد با خودش چه می گوید،

همه چیز. . .همه چیز گران شده است

قند،چای،نان،چراغ،چه کنم،زهرمار . . . 

همه چیز گران شده است.

و من هر شب آرزو میکنم

ای کاش صمد بهرنگی زنده بود هنوز

هنوز ماهیِ سیاه کوچولو

به دریا نرسیده بود.

ومن هر شب خواب می بینم

دست هایم دارند بزرگ می شوند:

خشت،کوره،آجر

سنگ،بیجه،محمد!

زورم به هیچ کدام نمی رسد

آجرِ همه ی برج های جهان

از خواب و خاکستر من است

زورم به هیچ کدام نمی رسد

راهِ کوره پزخانه دور است

من باید بزرگ شوم

من مجبورم بزرگ شوم.

ما حق نداریم گرسنه شویم

ما حق نداریم حرف بزنیم

ما حق نداریم سرما بخوریم

ما نان نداریم

خانه نداریم

پناه نداریم

شناسنامه نداریم

شب نداریم

روز نداریم

رویا نداریم.

اینجا

ما هر چه داشته فروخته ایم

جز گنجِ بزرگِ پنهانی

که پدر به آن شرف می گوید

اسمم شرف است

پسرِ زارعبدالله

از پیاده های پاک دشتِ ورامین ام

از پیاده های پاک دشتِ بَم،بامیان،کرج،کوفه،

آسیا!

و ما حق نداریم بمیریم

کفن و دفن درماندگان گران است

مزار و مجلس و گریه گران است

ما اشتباه به دنیا آمده ایم

دنیا

جای دزدانِ بی شرفی ست

که پرندگان را برای مردن

از قفس آزاد می کنند.

"سید علی صالحی"