با من از روشنی حرف می زنی؛و از انسان...

              

لطفا" به من حق بده

که تو را

مثل بچه ها

دوست داشته باشم...."شاملو"

پ.ن؛خوش ام میاد...خیلی؛که بعدِ آب و جارو کردن حیاط ،ناترازی هاش/واسه کفترا و یاکریم ها و گنجشکا؛ آبخوریِ!

که بعد تناول جرعه آبی ،به بامزه ترین شکل ممکن؛شروع میکنن  به قدم زدن...

گِلوم خشکِ.از دیروز تا حالا زبونم مث چوب خشک در کویرِ...

می دونستید؟پرنده ها چه همه بامزه لیز می خورن؟

یکی شون لیز خود.

دوست دارم راه رفتن کبک خرامان رو ببینم .

آخه خاقانی گفته ؛آن کسانی که طریق تو می روند/زاغ اند و زاغ را روش کبک آرزوست!

چه آرزویی؟چه اصراریه؟هرکسی راه و طریق خودش.

زاغ ها هم مث بچه ها قشنگ راه می رن.کفترا و خوصوصا یاکریم ها هم مث بچه ها،مثلا مث بچه های مای بیبی گرفته /خوشمزه راه می رن.

ولی خوب.بعضی بچه ها اونقدر قشنگ راه می رن.که آدم دوست داره  بلند بالا اسم شونو صدا کنه.تصور بفرمایید،بچهه به قشنگ ترین و بامزه ترین شکل ممکن راه میره و

صداش کنی.بایسته.قشنگ و دلچسب برگرده.اشاره کنی.که یعنی بیا ئازیزه که م.برسه بهت.هیچی نگی.ولی خوب چیه؟چه کار داری؟رو میشه از چهره اش فهمید.کوچولو کوچولوببوسیش و

بگی هیچی بلامیسر.همین جور الکی صدات کردم ،که ببوسمت.... 

بعد راه می افته که بره...

.می بیند؟چقدر قشنگ و بامزه داره می ره؟

به نیمه های راه رسیددلم میخواد  دوباره صداش کنم...

صداش میکنم؛ . . .

سان؟سان؟