ای تکیه گاه وپناه

زیباترین لحظه های

                      پُر عصمت و پُر شُکوه ِ

                                               تنهایی و خلوت من.

ای شط شیرین ِ پُر شوکت من!

ای با تو من گشته بسیار

درکوچه های بزرگ نجابت

            در کوچه های فروبسته ی استجابت،

            در کوچه های سُرور و غم راستینی که مان بود،

            در کوچه باغ گل ساکت نازهایت،

            در کوچه باغ گل سرخ شرمم،

             در کوچه های نوازش،

 در کوچه های چه شبهای بسیار

تا ساحل سیمگون ِ سحرگاه رفتن،

در کوچه های مه آلود ِ بس گفت و گو ها

بی هیچ از لذت خواب گفتن.

درکوچه های نجیب غزلها که چشم تو می خواند،

گهگاه اگر از سخن باز می ماند،

افسون پاک ِمنش پیش میراند.

           ای شط پُرشوکت ِهرچه زیبایی پاک!

           ای شط زیبای پُرشوکتِ من!

           ای رفته تا دوردستان!

آنجا بگو تا کدامین ستاره ست

روشن ترین همنشین شب غربت تو؟

           ای همنشین قدیم شب غربت من.

ای تکیه گاه و پناه غمگین ترین لحظه های

          -  کنون بی نگاهت تهی مانده از نور،

در کوچه باغ گل تیره و تلخ اندوه،

در کوچه های چه شبها که اکنون همه کور.

           آنجا بگو تا کدامین ستاره ست

           که شب فروز ِ تو خورشید ِ پاره ست؟