.

آری تو را دوست دارم،

وگر این سخن باورت نیست

اینک نگاه ستایشگر از زبانم رساتر. . . 

"حسین منزوی"

.

.

.

نُه سال پیش.پنج شنبه بازارِ اسلام آباد،از یه وانتی نهال خریدم.از میان نهال های .یکی جدا شده ...گوشه ای.چپو بود.دل ام سوخت.پرسیدم چرا اون نهال؟اونجا افتاده؟گفت شکسته.پرسیدم چه نهالیه؟گفت.لیمو ترش.قیمتش رو پرسیدم.ابتدا از محصول نهال. تعریف کرد.که از اون لیمو ترش های بزرگ و آبدارِ.بعد  گفت:"دو تومن"

گفتم.لطفا کنید.بگذارید کنار مابقی نهال ها.

آمدیم و با خاله جان و باباجی و مامان.نهال ها رو کاشتیم...

نمی دونم چرا؟!

الان تو ذهنم اون ترانه ی :"آخ.زمان! در من خواهد مرد...."

بگذریم..

داشتم عرض می کردم.

امسال.به لطف خداوند شکوفه هاش به ثمر نشست.

همان وقت.

بادیدن شکوفه های پایین دست .عرض کردم.این شکوفه ی لیمو شیرینِ.منتهی مراتب.کسی باور نکردن.

بله.عرض می کردم.به لطف خدا.این نهال.بالا تنه اش.نارنج محصول داده.پایین تنه اش.لیمو شیرین.

به قول اون دختر بچه ای که.تهه کوچه ی لیلا اینا بود و

به قشنگ ترین لحن ممکن.به بچه ها می گفت:"به امام حسین، شوخی نمی کنم!"