به قول جمال ثریا ؛اگر از راه دور به کسی عشق نورزیده اید اصلا ادّعای عشق و عاشقی هم نکنید...

پست های دکتر "و و د ی" رو که می خوندم و

رسیدم به "سان فرانسیسکو" یهو پرت شدم به گذشته ها و بلند بالا خندیدم.بچه بودیم.باباجی یهو بلند میشد و می رفت سمت اورکت ومامان می پرسید:"کُ شون دری؟"

باباجی می گفت:"با اجازه شما !سانفرانسیسکو!"

نگاه می کردیم.باباجی جوراب و گرمکن و اورکت پوشیده بود و

مامان با شنیدن جمله اش؛چشم غره می زدو

خیره به تلوزیون قرمز ماتیکی مون میشد و

باباجی روبه ما:<-خوب...معمولا یکی از ما غش می رفت و

مامان برمی گشت سمت مون و با عصبانیت میگفت:"هر سه بیرون!"

آه.وقتی که من بچه بودم...

ما سه تا و با باباجی چهارتا....

مابودیم و

ایوان بود و حیاط ودارو درختان و

آسمان شب.

(الان یاد اون دوقلوها و شبکه ی چهار افتادم)

وخوب‌.واقعا و اقعا‌.تو هوای سرد و نمور و سیاهی شب.پُک کشدارخیلی می چسبه؛خیلى...خصوصا شبِ مهیجِ مه آلود *_*

باباجی سی.گار میگیراند و می اندیشید .به چی؟!نمی دونیم و شاید هم بدونم...البته گاهی هم برای ما از خاطرات مدرسه و دبیر و دبیرستان می گفت...

آن وقتی هم که برادرهام می پرسیدند:"باباجی کجا سربازی بودی؟!"باباجی سینه اش رو با دوتا سرفه صاف می کردو

میگفت:"گفته بودم که!!؟میان دوآب!"

بعد یواشکی به ام چشمک می زد.که یعنی هیس.نخندیا.

باباجی و آخرین پُک و..‌.وبدین سان همیشه بین برادرهام اختلاف پیش می‌آمد.که نوبت کدام یکی شونه؟ ته سی گارُ پرت کنن...

وخوب.ما که تو ذهن مون سیگاری هستیم .کاشف شدیم که؛وژدانا پرتاب ته سیگار.فاز خیلی خوبی داره و

تمام.

خلاصه باباجی بین شون صلح برقرار می کرد و

میگفت خوب.... بریم که یخ کردیم...

بعد می رفت سمت در و

دوضربه به درمیزد و آهسته درو باز مى کردو می گفت:"اجازه خانوم؟!میشه ما بیاییم گرم شیم؟!"

ما پشت سر باباجی بودیم و

صدای مامان می اومد:"من آنچه شرط بلاغست با تو می گویم

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال!"

وآن وقت.باباجی با لحن خند ه داری می گفت:"تروتی سوادِ می رمآ"

الان که باباجی سرفه می کنه.مامان میگه:آآهاااا.اوموقعان تره گوتیم،کمتر بکش‌.مسخره بازی کودی؛بوشو.بوشو تی سرفه هانه.سانفرانسیسکو بُکُن/

مبارکا باشه.

Madar Baran دوشنبه 23 اسفند 1400 ساعت 14:12

<< ابرِ ارغوانی >>