از سینه صدای ارغنون می آید. . .

 

حالا من از کودکی و نوجوانی ام گذشته ام و زمان در من به سال هزاروسیصد و هفتاد و چند است؛ تو پشت میزت نشسته ای و من دست هایم را زده ام زیر چانه ام و  در هپروت سیر می کنم. 

و تو خوب تر می دانی ؛چه می فهمم از انتگرال و مشتق و از بین صفر و یک؛ بینهایت عدد...یعنی چه؟!

ولیکن ما تا بیاییم بگوییم فلان و بهمان،به قول عزیزی ...تو فرحزاد را رد کردی و...فیها خالدون را ازبر شدی و

آن گوشه ی قلب سپید رودیِ مان خوش هبوط کردی و

ما حول شدیم و محکم گفتیم؛"سَلام!"

(به قول مامان،سَلامُ زهر مار((:))

آآآخخخ...

حالا من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام :
بر سبزه شور این رود بزرگ . . .