استاد نوشته بود.سعدی دوستان؟یه بیت ازش بنویسند...

لبخندم گرفت.تو ذهنم نوشتم؛

مراد ما وصال تست از دنیا و از عقبی

  وگرنه بی‌شما ؛وگر نه بی شما قدری ندارد دین و دنیا را !

نگاه کردم.خدا هم لبخندش گرفته بود و

سرش رو به علامت،سر خلقتت؟ داشتم چه کار می کردم واقعا؟چپ و راست میکرد که.‌.‌؛کسری از ثانیه.زیر گوشِ چپ اش رو...

آسمون ،به رنگِ طوسیِ مایل به خاکستریِ.باد از شمال غربی که می آمد ،سر راه،عطر گلای اقاقیاها رو قلم دوش با خودش  آورده.دل ام خواست،یه سری به آزا دار بزنم بغلش کنم.انرژی مثبتی که،به رنگِ  سبز سلطنتیِ بگیرم .بعدش...سمت شم دونی ها،پونه ها و جعفری ها و گشنیز هایی که، یه بند انگشت ،سبز شدن برم.

_یه فنجون چای و یه حبه قند و یه و یه بشنویم...

خوب.روی دهمین پله  نشسته ام،یه ریزه وارش گرفت.بعدش...

حال و هوای باغ سرخوش و مست و ملنگ  شد. گفتم منو باد و وارش،رفیقِ صمیمی:*

یهو نمی دونم ؟چه شد؟

 بیت بعدیش تصویر شد.عجب بیتی.

اونوقت دلم سه شعبه تیر کشید.

و ذهنم زحمت شو کشید و  این تصویر را  لود  و

شما پلی  نمود.

چرا شما؟چون از بیت نخست.شما"ش تو ذهنم  دلچسب ؛پررنگ شده بود.

پ.ن

بارالها

به فرمایش آسید :

"اشتباه یکی از عالی ترین علائم اثبات آدمی ست...!"

به اذن خودت کمک شون کن لطفا:*